film nie wdarl sie do rejonow mojej wrazliwosci.... mysle ze o tym wszystkim co mowisz, daloby rade mowic w sposob bardziej przekonywujacy - brak wznioslosci, patosu, czy powolywania sie na zasade wytrych - ze milosc wszystko ocala - wcale, w moim odczuciu, nie nie ratuje tu czegokolwiek... tutaj mamy odwrotna sytuacje - ja bym to nazwal powierzchownoscia ...

jednemu przyznam racje - ze otworzyl pewna furtke - ktora niby znalem, niby kojarzylem - ale teraz jakby lepiej to do mnie dociera... chodzi tu o stan bohatera - czlowiek uswiadamia sobie, ze co ? ze bunczuczna wiara w to ze kazdego mozna odratowac z takiego stanu - okazuje sie zachwiana... i ze trudno cokolwiek zrobic... ze cierpiacy pozostaje zdeterminowany - i chce umrzec...

to - jak trudno cokolwiek zrobic - moglaby symbolizowac postac ksiedza ... ktory przyjezdza ze zdawaloby sie innej planety.. stacza pojedynek intelektualny... i daje sobie spokoj...

ale budzi ta scena we mnie tez pewna obawe... obawe splycenia i traktowania po macoszemu problemu... bo w sumie na rozmowe z ksiedzem mozna patrzec jak potraktowanie po macoszemu kwestii wiary ... brak tu wnikliwosci jaka mozna znalezc w filmach Tarkowskiego, Triera, czy Aristakisyana, jest tylko degracja do pojedynku dwoch 'komputerow' na to ktory lepiej wlada operatorami logicznymi... brak tu prawdziwego dialogowania o wartosci wlasnego cierpienia.... za to mamy mase scen w ktorych dostajemy po lapach za kazda mysl w ktorej nie chcemy akceptowac wyboru bohatera...

owszem - smutne i przejmujace jest to gdy czlowiek nie widzi wartosci wlasnego cierpienia - i ulega logice smierci... ale gdy odpowiadamy na pytanie o sensownosc takiego postepowania w taki sposob i robimy to w superprodukcji kinowej ... to niestety - temu nie bede w stanie przyklasnac...

a sceny w ktorych leci nastrojowa muzyka i w minimalnie zwolnionym, ale plynnym tempie widzimi w teledyskowym stylu symbole - jak to na przyklad kompani bohatera pomagaja z usmiechami na twarzy mu w jego dazeniach - wrecz odpychaly...