Początkowo w rolę Lee Blancharda miał wcielić się Mark Wahlberg.
Rola Elizabeth Short była oferowana Maggie Gyllenhaal, aktorka jednak odrzuciła propozycję.
Reżyser filmu Brian De Palma zaproponował rolę Sherryl Saddon aktorce Rose McGowan na rok przed zaczęciem pierwszych zdjęć.
Do roli Kay Lake była brana pod uwagę Gwen Stefani.
Jako autora muzyki do filmu pierwotnie rozważano Jamesa Hornera, jednak do jej skomponowania wynajęto w końcu Marka Ishama.
Fairuza Balk, Rachel Bilson i Kate Beckinsale były brane pod uwagę przy obsadzaniu roli Madeleine Linscott.
Eva Green odrzuciła ofertę zagrania w filmie. Miała wcielić się w Madeleine Sprague, jednak nie odpowiadało jej występowanie jako "femme fatale".
Początkowo reżyserem miał być David Fincher, planując nakręcenie kilkugodzinnego, czarno-białego mini-serialu.
Jeden z bohaterów używa leku Benzodyne, który został wynaleziony w latach 50-tych czyli później niż rozgrywa się akcja "Czarnej Dalii".
W niektórych momentach filmu widoczne są czerwone znaki drogowe STOP, podczas, gdy znaki z czerwonym tłem wprowadzono na amerykańskie drogi dopiero ok. 1954 roku.
Gdy Bucky i Madeleine rozmawiają w samochodzie Bucky'ego, widzimy, że maska samochodu jest mokra od deszczu. W następnym ujęciu maska jest już sucha.
Na początku filmu pokazane są samochody z tablicami rejestracyjnymi umieszczonymi z przodu i tyłu auta. Po kolorystyce tablic można rozpoznać iż takich używano w Kalifornii w latach 1945-46. W czasie tych dwóch lat tablice rejestracyjne umieszczane były jedynie na tyle pojazdu, co było spowodowane oszczędnością metalu podczas II Wojny Światowej.
Gdy Bucky Bleichert wchodzi do sypialni Sheryl Saddon, na ścianie możemy zauważyć zdjęcie Bettie Page, która rozpoczęła karierę modelki i zdobyła sławę dopiero w latach 50. XX wieku.
Jedna z postaci używa w filmie zwrotu "back in the day", który pojawił się dopiero w latach 80. XX wieku.
Kiedy Dwight i Lee obserwują podejrzanego, za ogrodzeniem widoczna jest czerwona-biała przyczepa kempingowa z lat 60. XX wieku.
Policyjne akta Elizabeth Short z 1943 roku są napisane czcionką Eurostyle, która pojawiła się dopiero w 1951 roku.
W pierwszej rozmowie z Madeleine, Bucky używa słowa "wannabe", które pojawiło się dopiero w latach 80. XX wieku.
Kiedy Bucky wychodzi z domu swojego ojca, trzyma w ręku pudełko, na dnie którego możemy zauważyć kod kreskowy UPC. Kody kreskowe pojawiły się jednak w komercyjnym użyciu dopiero w 1966 roku.
Film był kręcony w Sofii (Bułgaria) i Los Angeles (Kalifornia, USA).
Powieść Jamesa Ellroy'a jest oparta na autentycznych wydarzeniach z lat 40., kiedy to zamordowano brutalnie młodą aktorkę. Sprawca tego czynu nigdy nie został ujawniony.
Na filmie pokazane jest zdjęcie, które wykonano podczas rzeczywistej autopsji Elizabeth "Betty" Short.
"The Black Dahlia" była filmem otwierającym 63. Festiwal Filmowy w Wenecji (2006).
Różnice między filmem a powieścią - w filmie Ramona Linscott popełnia samobójstwo, ten fakt nie ma miejsca w powieści.
Różnice między filmem, a powieścią: w powieści incydent między Bleichertem a Ramoną mam miejsce kiedy są sami, w filmie dzieje się to w towarzystwie Emmetta i Madeleine
Różnice między filmem, a powieścią: w filmie zminimalizowano mocno zaakcentowany w powieści watek relacji Bleicherta z kapitanem policji Russem Millardem.
Niemy film, który Bleichert, Lake i Blanchard oglądają w kinie, to "Człowiek, który się śmieje" (1928) z Conradem Veidtem.
Pierwsza wersja filmu przygotowana przez Briana De Palmę trwała blisko 3 godziny i stanowiła wierną adaptację książki. Obraz zyskał uznanie autora powieści, Jamesa Ellroya, który zachwalał film w swoim eseju "The Hillikers". W okresie pomiędzy pokazem wersji reżyserskiej i publikacją eseju, "Czarna Dalia" została przemontowana w takim stopniu, iż Ellroy odmówił jakichkolwiek komentarzy na temat wersji kinowej.