Film jest o indywidualnym poszukiwaniu Boga poprzez sztukę, akt kreacji. O powstawaniu wrażliwości artysty w czasach pogardy, wojny i chaosu, który ostatecznie tworzy arcydzieło, dzięki któremu doświadcza duchowego oczyszczenia (motyw katharsis w ostatniej scenie z padającym deszczem, obmywającym ziemię i konie) i zbliża się do Stwórcy. Historia dzwonu jest szczególnie ważna, bo chłopiec który go lepił przechodzi przez podobną ścieżkę co malarz ikon, tryumfując mimo oporu i niewiary społeczeństwa, co nie udało się temu człowiekowi co leciał, a został schwytany przez ziomków w sieci.

Nie jestem na tyle mocny intelektualnie, żeby zanalizować dokładnie film, ale to co napisałem wyżej jest jego głównym wydźwiękiem. Krajobraz średniowiecznej Rusi to raczej dodatek do tego obrazu sakralizacji sztuki, wyniesienia jej ponad ponad człowieczeństwo i zbliżenie do absolutu.

Ze względu na bogatą treść i znakomitą formę polecam przejrzenie jakichś profesjonalnych analiz tego arcydzieła, gdyż jak mówiłem, jestem zbyt głupi żeby to jakoś dokładniej wyjaśnić. Pozdrawiam.

Dokładnie. Zgadzam się. Film opiewa pełną profeską. A realizacja przepiękna.

http://literackiespelnienie.blogspot.com/2014/02/100-filmow-ktore-trzeba-zobaczy c-cz4.html

Zgadza się, ten film trzeba przemyśleć, poukładać sobie to wszystko czego doświadczamy. Ogłupiani przez holyłudzkie produkcje, gdzie wszystko jest wyłożone na tacy, musimy się wysilić żeby pojąć film Tarkowskiego, ale warto podjąć ten wysiłek. Tym którzy jeszcze nie widzieli polecam gorąco Stalkera, równie genialne dzieło tego reżysera, choć już w tematyce SF.

no bo chociaz nie zylem w tamtych czasach to tak bylo o wszystkim i o niczym ,nie bylo wtedy milionow rzeczy ktorymi ludzie mogli sie zajac, mam na mysli bohatera jak i rowniez pozostale osoby