Całkowite poparcie, jeden z najlepszych polskich filmów, a kreacja Wilhelmiego jest jedna z najwybitniejszych w historii polskiego kina, świetnie przedstawienie człowieka, który chce pomagać innym, będac wentylem, a jednocześnie sam nie moze poradzic się ze swoim życiem, dlatego w dzień śpi, a w nocy ucieka przed tym wszystkim do audycji, gdzie wysłuchując problemy innych ludzi co raz bardziej pogłębia się w swojej depresji, samemu potrzebując pomocy. Swietna mimika, modulacja głosu, do tego robiąca wrazenie ekspresja podczas rozmów, subtelna, ledwie zauwazalna zmiana miedzy dniem. a nocą, wszystko to składa się na wyborną rolę Wilhelmiego

Co do zakonczenia wg. mnie jest bardzo dobre, a twoja interpretacja jest najlepsza

Film wybitny. Wilhelmi mistrzostwo. Kilka scen aktorskich odbiera mowę i rozszerza oczy. Muzyka, zdjęcia, nastrój - wspaniałe. Dopiero skończyłam oglądać i wrażenie jest ogromne.
A końcówka... przecież nic się nie zmienia...

Ale czy myślisz, że rozmowa z facetem w pociągu to była jak mówią w filmie Jego "projekcja"? Marzenie? Że tak bardzo chciałby być asertywny? Że tak powinny wyglądać wszystkie Jego rozmowy z tym którzy traktowali go jako Boga nie mal, mędrca który zna recepta na każdy problem? Moim zdaniem wyłączył się z życia, które do tej pory go zajmowało a wszyscy (ponad podziałami - była żona, kochanka etc) starali mu się pomóc. Widzieli jak się męczy. Musi być jakaś jasność w tym filmie moim zdaniem i nastąpiła na koniec.

Moim zdaniem wszystko, co widzimy po tym jak główny bohater zamyka oczy podczas ostatniej wizyty u psychiatry to właśnie jego projekcja. Nagle zostajemy przeniesieni w idylliczną rzeczywistość w pięknych górach, gdzie redaktorowi usługują trzy atrakcyjne pielęgniarki (nawiązanie do wcześniejszej rozmowy o sanatorium), podobnie jego asertywna postawa w pociągu (temat UFO też pojawił się przedtem) i ostatnia scena, bardzo odrealniona, gdzie wszyscy bliscy głównego bohatera są razem i szczęśliwi.

Odkopię temat... Ostatnia scena - każdy się uśmiecha, kiwa głową, mruga w porozumiewawczy sposób. Rozmowa przy stole. Chora rozmowa, kochanka obok żony, kolegi, kolegi-wroga... Rozmowa, obiad niedzielny, tradycja. I nikt nie mówi. Nareszcie. Cisza, udawanie, że rozmawiają. Nareszcie spokój. I może to ta projekcja...